Χαρακτήρες

Ο Κόλακας

Την κολακεία μπορεί κανείς να τη θεωρήσει ως εξευτελιστική συναναστροφή που ωφελεί τον κόλακα.

Να λοιπόν τι λογής άνθρωπος είναι αυτός:

 Όταν βρίσκεται σε περίπατο με εκείνον που κολακεύει, του λέει: «παρατηρείς ότι όλος ο κόσμος έχει τα βλέμματά του επάνω σου; Αυτό σε κανέναν άλλον από τους πολίτες δε γίνεται. Χθες στην (ποικίλη) στοά άκουσα να σε επαινούν. Κάθονταν εκεί, περισσότεροι από 30 άνθρωποι, όταν δε συνέπεσε λόγος, ποιος είναι ο καλύτερος των πολιτών, όλοι, αφού έκαμα εγώ την αρχή, συμφώνησαν στο όνομά σου».

Και Ενώ λέει αυτά, αφαιρεί από το πανωφόρι του μια κλωστή ή μαζεύει από το γένι του κανένα άχυρο που φύσηξε εκεί ο αέρας, και γελώντας λέει: «βλέπεις; Δυο ημέρες δε σε συνάντησα και γέμισαν τα γένια σου από λευκές τρίχες, αν και σχετικά με την ηλικία σου έχεις μαύρα τα μαλλιά περισσότερο από κάθε άλλον».

Όταν εκείνος (ο κολακευόμενος) μιλά, ο κόλακας προστάζει όλους τους άλλους να σιωπήσουν. Όταν τραγουδά, τον επαινεί και κάθε φορά που θα σταματήσει, επικροτεί φωνάζοντας «εύγε!». Αν πει κανένα άνοστο αστείο, γελά και σπρώχνει το φόρεμά του στο στόμα του, διότι τάχα δεν μπορεί να κρατήσει τα γέλια.

Όσους συναντά στο δρόμο προστάζει να σταματήσουν, έως ότου περάσει ο κύριος. Αφού αγοράσει μήλα και απίδια για τα παιδιά του προσώπου που κολακεύει, τα φέρνει στο σπίτι, τα προσφέρει σ’ αυτά μπροστά του και αφού τα φιλήσει λέει: «πουλάκια από καλό πατέρα».

Όταν αγοράζει μαζί του υποδήματα, λέει ότι το πόδι του είναι κανονικότερο από το υπόδημα. Όταν εκείνος (ο κολακευόμενος) πηγαίνει να επισκεφτεί φίλο του, ο κόλακας τρέχει πρωτύτερα και λέει: «στο σπίτι σου έρχεται», έπειτα επιστρέφει και του λέει: «τον ειδοποίησα».

Εννοείται ότι ο κόλακας είναι ικανός να μεταφέρει και από της γυναικείας αγοράς τα αγορασθέντα χωρίς να πάρει την αναπνοή του. Από τους παρευρισκόμενους σε συμπόσιο πρώτος επαινεί το κρασί και λέει στον κολακευόμενο: «πόσο ανόρεχτα τρως», αφού δε πάρει κάτι από τα φαγητά στο τραπέζι, το προσφέρει σ’ αυτόν και του λέει:  «κοίταξε τι λαμπρό κομμάτι!».

Τον ρωτά μήπως κρυώνει και αν θέλει να του δώσει το πανωφόρι του, και ενώ λέει αυτά το παίρνει και το ρίχνει στους ώμους του. Επίσης, σκύβει και ψιθυρίζει συχνά στο αυτί του. Έχει πάντοτε το βλέμμα του καρφωμένο επάνω του, ακόμη και όταν μιλά στους άλλους. Στο θέατρο παίρνει από το δούλο τα προσκέφαλα και τα στρώνει ο ίδιος. Για το σπίτι του ανθρώπου που κολακεύει λέει ότι έχει ωραίο αρχιτεκτονικό σχέδιο, για τον κήπο του ότι είναι ωραία φυτεμένος και για την εικόνα του ότι του μοιάζει πολύ.

Και εν γένει μπορεί να δει κανείς, ότι ο κόλακας λέει και κάνει όλα εκείνα, με τα οποία νομίζει ότι θα γίνει ευχάριστος. 

Θεόφραστος (372 - 287 π.χ.)