ΠΕΡΙ ΛΑΛΙΑΣ

Η λαλιά, αν ήθελε κανείς να την ορίσει, είναι ακράτεια λόγου (λογοδιάρροια).

Να τι λογής άνθρωπος είναι ο λάλος:

Οτιδήποτε να του πει εκείνος που συναντά στο δρόμο, λέει αμέσως «εσύ δε λες τίποτα, εγώ τα γνωρίζω όλα και αν με ακούσεις θα μάθεις». Αν εν τω μεταξύ εκείνος αποκριθεί κάτι, τον διακόπτει και προσθέτει «εσύ να μη λησμονείς εκείνο που θα πεις» και  «καλά έκανες και μου το θύμησες» και «πόσο βέβαια ωφέλιμο είναι να ομιλεί κανείς» και «αυτό μου διέφυγε» και «γρήγορα βέβαια κατάλαβες την υπόθεση» και «το περίμενα ότι θα καταλήξεις στο ίδιο συμπέρασμα με εμένα».

Και άλλες τέτοιες αιτίες βρίσκει, ώστε εκείνος που μιλά μαζί του να μη βρει καιρό ούτε να αναπνεύσει. Και αφού έτσι καταπονήσει άτομα, είναι ικανός να στραφεί και σε ομάδες και να αναγκάσει να τραπούν σε φυγή ανθρώπους που μαζεύτηκαν να συζητήσουν για τις υποθέσεις τους.

Εισέρχεται στα διδασκαλία και στις παλαίστρες, και εμποδίζει την πρόοδο των μαθητών. Τόσο πολύ μιλά με τους μαθητές και τους δασκάλους.

Αν μερικοί πουν ότι θα αναχωρήσουν για τις εργασίες τους, είναι ικανός να τους ακολουθήσει και να τους συνοδεύσει μέχρι τα σπίτια τους. Σε εκείνους που ρωτούν να μάθουν, τι συνέβη στην εκκλησία του δήμου, δεν περιορίζεται μόνο σ’ αυτό, αλλά προσθέτει και τη λογομαχία των ρητόρων που έγινε επί του άρχοντος Αριστοφώντος και… - και τους λόγους που αυτός είπε ενώπιον του δήμου και χειροκροτήθηκε. Ενώ δε διηγείται, παρεμβάλλει και ύβρεις κατά του πλήθους, ώστε οι ακροατές ή λησμονούν τους λόγους του ή νυστάζουν ή τον αφήνουν και φεύγουν.

Όταν είναι με άλλους δικαστές τους εμποδίζει (με τη φλυαρία του) να κρίνουν. Όταν βρίσκεται μαζί με άλλους στο θέατρο, τους εμποδίζει να βλέπουν και όταν συντρώει με άλλους τους εμποδίζει να φάγουν, λέγοντας ότι είναι δύσκολο στον λάλο να σιωπά και ότι η γλώσσα είναι ευκίνητη (σαν το ψάρι στο νερό), και ότι δεν μπορεί να σιωπήσει και αν ακόμη φανεί ότι είναι περισσότερο λάλος παρά τα χελιδόνια.

Υπομένει μάλιστα και τα πειράγματα αυτών των παιδιών του, που όταν θέλουν να κοιμηθούν του λένε «μπαμπά, πες μας κάτι, για να μας πάρει ο ύπνος». 

ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ 

(371 π.Χ. – περ. 287/5 π.Χ.)