Παίζω….όπως παλιά…

Ρολογά -ρολογά τι ώρα είναι;…Ωρα για παιχνίδι.
Οχι με το λαπ- τοπ ,ούτε με το πλει-στεισον.Αλλά με τη μπάλα ,το τόπι και τις κούκλες μας…
Ετσι …’οπως παλιά…
Τα παιχνίδια μας ήταν ομαδικά  και πάντα έξω από το .σπίτι.Στις αυλές ,στις πλατείες, στα γήπεδα,και στα σοκκάκια.
Κανείς δεν μπορούσε να παίξει μόνος του,μιας και τα παιχνίδια μας βασίζονταν στην συνεργασία και την συντροφικότητα.Ακόμα και όταν ”κουμπαρεύαμε” κάνοντας τις κυρίες απαραίτητη ήταν και η φιλενάδα η οποία έκανε πάντα την φιλοξενούμενη μας,την φίλη μας, την ”κουμπάρα μας”.
Ας τα θυμηθούμε λίγο.
Τα ομαδικά παιχνίδια παίζονταν πάντα σε χώρους ανοιχτούς.Ακόμα θυμάμαι τις φωνές και τις φασαρίες που κάναμε και ξεσηκώναμε τις γειτονιές.
Στην δικιά μου μάλιστα γειτονια υπήρχε και ένας γέρος  που ενοχλούνταν , και μας  σταματούσε σχεδόν πάντα το παιχνίδι,το οποίο παίζαμε μπροστά στο σοκκάκι του σπιτιού του γιατί είχε το μεγαλύτερο άνοιγμα.
Ηταν τόσο αυστηρός και μεγαλόσωμος που στα μάτια μας φάνταζε γίγαντας .Στην θέα του και μόνο όπου φύγει φύγει.
Και είμασταν τόσα πολλά παιδιά σε κάθε γειτονιά που κοιτώντας τώρα τους χώρους αναρωτιέμαι πως χωρούσαμε..
Σχεδόν πάντα αφήναμε και κάποιους απέξω σε κάποιους γύρους γιατί ο αριθμός των παιχτών ήταν συγκεκριμένος .
Παιχνίδια με μπάλα.
Τα μήλα.
Παιχνίδι κλασικό  γνωστό σε όλους.Οποιος έπιανε περισσότερες φορές την μπάλα (μήλα) ήταν και ο νικητής.
Το κορόιδο.
Τρείς παίχτες,και στόχος ήταν  ο μεσαίος να μην πιάσει την μπάλα.
Απλό ένα….απλό δύο..κοκ
Παιχνίδι που επαιζαν μονο δύο .Φιγούρες με την μπάλα χτυπώντας την στον τοίχο.
Και φυσικά το ποδόσφαιρο.
Τα παλαιότερα χρόνια αποτελούσε αποκλειστικά τα αγόρια.Σιγά-σιγά όμως μπήκαν και τα κορίτσια στο γήπεδο και τους ”πηρανε φαλάγγι”’(φράση της ομάδας του Γ.Κατωμερίου)
Οι ομάδες μικτές ,οι μπάλες φτηνές ,τα τέρματα αυτοσχέδια,(πέτρες συνήθως)τα οποία ”μίκραιναν” κιόλας κατά την διάρκεια του αγώνα,ανάλογα με την εξέλιξή του.
Ποιός ξεχνάει τα ιστορικά Ντερμπυ μεταξ’υ των τριών χωριών και το φανατισμό των οπαδών της κάθε ομάδας…
Κάθε Καλοκαίρι,αλλά και στις σχολικές εκδρομές που συνήθως συναντιόνταν και τα τρία σχολεία και άρχιζε ο αγώνας.Στην Μισσοή,στα Αμπέλια,Στην Λίμνη,και αργότερα στο γήπεδο του Κατωμερίου.
Πόσα ταλέντα ξεχώρισαν ,πόσα ειδύλεια εξελίχθηκαν,πόσοι καυγάδες έγιναν….
Παιχνίδια της αυλής…
Η Ντάνα (Κουτσό)
Περισσότερο το παίζαμε στο σχολείο γιατί οι μανάδες μας φώναζαν επειδή η κιμωλία που ήταν απαραίτητη για την χάραξη του πλαισίου δεν εφευγε εύκολα από το τσιμέντο.
Παρόλ΄αυτά έβλεπες συχνά την χάραξη της ντάνας σε πολλά σημεία.Βασικό και απαραίτητο εργαλείο το ”πετούνι” το οποίο έπρεπε μάλιστα ναναι και πολύ καλά τριμένο .Οσο πιο λείο τόσο καλύτερο…
-Αλάτι χοντρό αλάτι ψιλό ,έχασα τη μάνα μου και πάω να τη βρώ…
-Πούντο πούντο το δαχτυλίδι,ψάξε ψάξε ,δεν θα το βρείς…
-Ενα λεπτό κρεμύδι,Γκέο Βαγγέο,ένα λεπτό κρεμύδι σκάσε Βαγγέο.
Και ποιόνε παντρεύεται…….Και αυτός που παντρεύαμε πάντα ντροπαλός και ποτέ δεν ήθελε αυτόν που του (της)δίναμε.
-Σχοινάκι…
-Πεντόβολα…
-Πινακωτή-Πινακωτή από το άλλο μου το αυτί….
-Κομάν -Κομάν..
-Κλέφτες και αστυνόμοι...
-Ρολογά- ρολογά…
-Αγαλματάκια ακούνητα ,αμίλητα ..

-Κρυφτό…
-Κυνηγητό..
Πολλά απο αυτά καθαρά αγορίστικά και άλλα κοριτσίστικα.
Είχαμε όμως και τα πρώτα επιτραπέζια.Γκρινιάρης και Φιδάκι,Κρεμάλα, και παιχνίδια που φυσικά απαιτούσαν εργαλεία,όπως…
Σβούρα για το ”παρτα ολα” ,λαστιχέρα,και δεκάρες για το ΄”κορώνα η γράμματα”
Ενα από τα αγαπημένα αυτόσχέδια των αγοριών ήταν και το φυσοκάλαμο,που το χρησιμοποιούσαν για να πετάνε με δύναμη…μπουρνέλες γιαυτό απαιτούσε και το ανάλογο πάχος.
Τα κορίτσια αντίστοιχα ‘‘κουμπάρευαν” με κούκλες,αυτοσχέδιες η αγοραστές,στις οποίες εκαναν τρύπα στο στόμα και τις τάιζαν με κανονική τροφή.Ακόμα δεν ξεχνάω την χαρακτηριστική μυρωδιά που έπαιρναν μετά από λίγο καιρό οι πάνινες η πλαστικές κούκλες μας.
Ενα αλλο κοριτσίστικο παιχνίδι ήταν ο αργαλειός.Σε κεραμίδι δέναμε κλωστές και φτιάχναμε τα δικά μας υφαντά με λάνες(νήματα)σε διάφορα χρώματα.
Και μετά ήρθαν τα κουζινικά,ο Σπιρτούλης στο σπιρτόκουτό του,οι χαλκομανίες,οι συλλογές από χαρτοπετσέτες,χαρτιά αλληλογραφίας,γραμματόσημα κ.α.
Και μεγαλώνωντας λίγο εκει κοντά στο γυμνάσιο είχαμε το ”Λεύκωμα”.Ερωτες,προδομένες φιλίες,μπηχτές,με ψευδώνυμο.
—Τι εστί αγάπη–
—Τι εστί φιλία–
Και στο τέλος—Βγάλτε τις μάσκες–
—-Από λεύκωμα—–
Τι εστί φιλία
Φιλία λέξη ιερή
φιλία λέξη θεία
και πάρε για παράδειγμα
Ελλάδα και Τουρκία.——-
Αλλά και η φαντασία μας έφτιαχνε σενάρια και εμείς ως ηθοποιοί παίζαμε του αντίστοιχους ρόλους .Παντα οι ιστορίες ”πλαθονταν ”επί τόπου και ήταν εμπευσμένες από την οικογένεια την παράδοση και αργότερα από την τηλεόραση.
Κάποιες φορές στήνονταν και σκηνικά, και άλλες παίζαμε στα σπίτια τις κυρίες ,όταν έλειπε η μάνα μας από το σπίτι.
Κάπου στα 1980 ήρθαν και τα πρώτα παιχνίδια της παιδικής χαράς.Κούνιες και γύρω-γύρω.Ατέλειωτη ζαλάδα,ατέλειωτη χαρά.
Ατάκες που ”επαιζαν ”πολύ…
…Δεν σε παίζω…
…Είσαι ψεματούρης…
….Τα φτιαξες…
…Εκαμες ματάκι…
…Εκαμες καλπουριά…
Γιατί σε κάθε παιχνίδι γίνονταν και από μια ζαβολιά,και όλο και κάποιος αδικούνταν και μετά ”χόλιαζε”.
Ετσι ήταν τα παιχνίδια μας.Ομορφα,ομαδικά,και έξω στο φως και στις αυλές.
Σήμερα άραγε πόσο ομαδικά μπορεί είναι τα παιχνίδια που παιζουν τα παιδιά,στην αλάνα ενός δωματίου μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή τους;
Τότε  παίζαμε μέχρι να νυχτώσει τώρα τα παιδιά μπορούν να παίζουν μόνο νύχτα,γιατί τότε γυρνάνε από τα φροντηστήρια,τα κολυμβητήρια και τις ξένες γλώσσες.
Τότε κανείς δεν μπορούσε να παίξει μόνος του,τώρα η ομάδα έγινε μονάδα.Ενας εναντίον ενός,και χωρίς να γνωρίζονται απαραίτητα οι αντίπαλοι.Και ας είναι στην άλλη άκρη του κόσμου.
Αλλες εποχές ,άλλες ανάγκες,άλλες συνήθειες.
Ομως ας προσπάθήσουμε να κρατήσουμε τουλάχιστον την επαφή,και ας μάθουμε στα παιδιά μας ότι η νίκη έρχεται όταν κοιτάς τον αλλο κατάματα.Μονο ετσι εκτιμάς τον αντίπαλο,και τον αντιμετωπίζεις ανάλογα.
Ολα τα άλλα είναι εικονική πραγματικότητα,και η ζωή δεν είναι παχνίδι σε οθόνη,είναι  γήπεδο που για να σκοράρεις πρέπει να βοήθήσουν και οι συμπαίχτες σου.
Εμείς αυτό μάθαμε παίζοντας όλοι μαζί.Εκεί έξω στον ήλιο,με νικητές χωρίς έπαθλα,γιατί ο στόχος ήταν να παίζεις και όχι απαραίτητα να κερδίζεις.
Σημασία έχει να μάθεις να αγωνίζεσαι και να ξέρεις να χάνεις.Αυτό είναι το δύσκολο.
Οπως παλιά……

Πηγή:   meganisinews